ریسک فاکتورهای هپاتیت bو c درمیان ۴۰۰ اهدا کننده ی خون در مشهد بین سال های ۱۳۸۶-۱۳۸۲: یک مطالعه ی مورد- شاهدی

زمینه و هدف: عفونت هپاتیت b و c از جمله عفونتهای شایع در ایران است. یکی از مؤثرترین راههای کنترل این عفونتها پیش گیری از عفونت می باشد. برای انتخاب بهترین راه پیش گیری، مشخص کردن راههای اصلی انتقال ضروری است. روش تحقیق: مطالعه ی حاضر یک بررسی مورد- شاهدی روی 60 اهدا کننده ی خون anti-hcv مثبت و 340 اهدا کننده hbsag مثبت است که به سازمان انتقال خون مشهد مراجعه کرده بودند. گروه شاهد را 400 بیمار بستری در بیمارستان تشکیل می دادند که از نظر این مارکرهای ویروسی منفی و با گروه بیمار از نظر سن و جنس یکسان انتخاب شده بودند. راههای انتقال توسط پرسشنامه ای دقیق بر اساس ریسک فاکتورها بررسی شد. مقایسه ی دو گروه با آنالیز تک متغیری و آزمون رگرسیون لجستیک به کمک نرم افزار spss انجام شد. p-value کمتر از 05/0 تفاوت معنی دار آماری در نظر گرفته شد. یافته ها: فراوانی hbsag و anti- hcv مثبت در میان اهدا کنندگان خون در مشهد به ترتیب 17/1% و 1/0% بود. در آنالیز نهایی چند متغیری، فرو رفتن سوزن در هر دو گروه شایعترین ریسک فاکتور بود (or به ترتیب 12/7 و94/16). سابقه ی زردی (05/5or=)، مراجعه به دندانپزشک (5/4or=) و سابقه ی زندان (08/8or=) به عنوان ریسک فاکتورهای مستقل عفونت hcv شناخته شدند. برای عفونت hbv خالکوبی و سابقه ی زندان فاکتورهای پیشگویی کننده ی مستقل بودند. نتیجه گیری: راههای انتقال hbv و hcv در مشهد تفاوت چندانی با سایر نقاط ایران ندارد. برخی اقدامات طبی، الگوهای شیوه ی زندگی و موارد فرهنگی در مشهد ممکن است افراد را در معرض برخی ریسک فاکتورها قرار دهد.